Metody pracy

Me­to­da Ru­chu Ro­zwi­ja­ją­ce­go We­ro­ni­ki Sher­born – głów­nym za­da­niem tej me­to­dy jest roz­wi­ja­nie przez ruch spraw­no­ści ru­cho­wej, świa­do­mo­ści wła­sne­go cia­ła, prze­strze­ni i dzia­ła­nia w niej a tak­że dzie­le­nia prze­strze­ni z in­ny­mi ludź­mi i na­wią­zy­wa­nie z ni­mi bli­skie­go kon­tak­tu. Sto­so­wa­nie me­to­dy ru­chu roz­wi­ja­ją­ce­go przy­no­si ko­rzy­ści dla dzie­ci, gdyż wspo­ma­ga roz­wój, wy­rów­nu­je opóź­nie­nia w sfe­rze emo­cjo­nal­nej i spo­łecz­nej, uczy współ­dzia­ła­nia z part­ne­rem, po­zwa­la wy­ko­rzy­stać na­gro­ma­dzo­ną ener­gię, uczy kon­cen­tro­wa­nia się na wy­ko­ny­wa­nym za­da­niu, a przede wszyst­kim wy­zwa­la wśród uczest­ni­ków wie­le ra­do­ści, śmie­chu.

Me­to­da do­bre­go star­tu Mar­ty Bog­da­no­wicz jest pro­po­zy­cją, ma­ją­cą na ce­lu jed­no­cze-sne uspraw­nia­nie czyn­no­ści ana­li­za­to­rów: słucho­we­go, wzro­ko­we­go, ki­ne­ste­tycz­no-ru-cho­we­go, a tak­że kształ­ce­nie la­te­ra­li­za­cji, orien­ta­cji w sche­ma­cie cia­ła i prze­strze­ni. In-te­gra­cja po­wyż­szych funk­cji wpły­wa na na­ukę czy­ta­nia, pi­sa­nia i li­cze­nia. W me­to­dzie tej wy­ko­rzy­stu­je się trzy pod­sta­wo­we ele­men­ty: słu­cho­wy (np. pio­sen­ka), wzro­ko­wy (wzo­ry gra­ficz­ne, li­te­ry) i mo­to­rycz­ny.

Pe­da­go­gi­ka zaba­wy – w me­to­dzie tej bar­dzo istot­ne jest to, iż z re­per­tu­aru tra­dy­cyj-nych za­baw wy­bie­ra się tyl­ko te, któ­re nie stwa­rza­ją na­pię­cia po­wo­do­wa­ne­go nadmier­ną ry­wa­li­za­cją i nie ośmie­sza­ją jej uczest­ni­ków. Me­to­da ta po­słu­gu­je się róż­ny­mi środ­ka­mi, ta­ki­mi jak: sło­wo pi­sa­ne i mó­wio­ne, gest, ruch, ta­niec, ma­lo­wa­nie, do­tyk, dźwięk, od-gry­wa­nie ról, pan­to­mi­ma. Sy­tu­acje stwa­rza­ne w trak­cie zaba­wy uczą dzie­ci wy­po­wia­dania swo­ich uczuć na fo­rum pu­blicz­nym i po­sza­no­wa­nia uczuć in­nych. Po­ma­ga­ją tak­że do­strzec war­tość i róż­no­rod­ność człon­ków gru­py wy­ni­ka­ją­cą z ich do­tych­cza­so­wych do-świad­czeń, zdol­no­ści, umie­jęt­no­ści, wraż­li­wo­ści, wy­obraź­ni czy wie­dzy. Pe­da­go­gi­ka zaba­wy po­zwa­la na zmniej­sza­nie lę­ku, obaw, dy­stan­su mię­dzy wszyst­ki­mi człon­ka­mi grupy.

Ję­zyk ży­ra­fy jest to me­to­da po­ro­zu­mie­nia bez prze­mo­cy opra­co­wa­na przez dok­to­ra Mar­shal­la B. Ro­sen­ber­ga. Jest to mo­wa lu­dzi trosz­czą­cych się o sie­bie i pra­gną­cych żyć w har­mo­nii. Dzię­ki tej me­to­dzie pie­lę­gnu­je­my po­czu­cie wła­snej war­to­ści, uczy­my się sza­cun­ku do sie­bie i in­nych, uczy­my się uze­wnętrz­niać swo­je po­trze­by i ocze­ki­wa­nia, a tak­że ak­cep­to­wać od­po­wie­dzi, któ­rych nie za­wsze ma­my ocho­tę wy­słu­chać. Kie­dy jeste­śmy świa­do­mi swo­ich po­trzeb, uczuć ła­twiej jest się nam ko­mu­ni­ko­wać i za­spo­ka­jać swo­je po­trze­by. Za­chę­ca­my dzie­ci do sa­mo­dziel­ne­go roz­wią­zy­wa­nia kon­flik­tów, wy-cho­waw­ca nie jest ni­gdy sę­dzią tyl­ko me­dia­to­rem.